|
GŁÓWNY SZLAK WSCHODNIOBESKIDZKI
|
Bieszczady
Wschodnie
6-15 wrzesień 2019
|
|
W początkach II Rzeczpospolitej działaczy Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego niepokoiło zatłoczenie turystami Zakopanego i Tatr. Zastanawiano się, gdzie skierować ich uwagę, aby Tatry uwolnić od tłumów. Spojrzano na krańce wschodnie ówczesnej Rzeczpospolitej, czyli obecne Karpaty Ukraińskie. Tam, na tych wschodnich krańcach Karpat życie toczy się inaczej. Spoglądając na ogromne połoniny, skryte doliny, człowiek czasami myśli, że życie tu jeszcze nie dotarło, lecz gdy chwilę tu pobędzie zaczyna myśleć o życiu inaczej, że ono jest tutaj prawdziwe. Niezmierzone połacie gór rozcięte długimi dolinami dzikich potoków i rzek, przepastne lasy, ograniczone możliwości komunikacyjne, zwierzyna, która naprawdę musi polować, aby żyć, sprawiają, że ludzie stają się tutaj prawdziwsi. Tu są najprawdziwsze cudne manowce, na których można naprawdę pobłądzić.
Główny szlak w Beskidach Wschodnich zaczęto znakować grzbietami górskimi według przebiegu zaprojektowanego przez Mieczysława Orłowicza już od 1925 roku, a ostatecznie ukończono w latach 1931-35, dokonując w miedzy czasie kilku modyfikacji jego przebiegu. Tak powstał spektakularny, imponujący rozmiarami i różnorodnością krain geograficznych szlak łączący nie tylko grupy górskie, ale również bogatą wielokulturowość Karpat od Ziemi Cieszyńskiej na zachodzie aż po Góry Czywczyńskie na wschodzie. Turyści, pasjonaci pieszych wędrówek otrzymali w ten sposób niespotykane dotąd możliwości poznawcze. Po wojnie wiele z tych ścieżek karpackich zniknęło z map. Głównego szlaku przez Karpaty nie udało się dotąd wskrzesić. Pozostała jego część o zmodyfikowanym przebiegu w wyniku powojennej polityki. Pozostaje jednak wciąż najdłuższym górskim szlakiem polskim - Główny Szlak Beskidzki przyciąga i urzeka, ale za każdym razem, gdy go przebywamy pobudza wyobraźnię i kieruje oczy wędrowców na wschód, w jego dawne, zapomniane, historyczne zakątki, w czasy pionierskiej beskidzkiej turystyki. Chciałoby się wtedy wskrzesić stare, owiane legendami opowieści. Pojawiają się pragnienia, ale i obawy, a przede wszystkim marzenia, które jednak się nie spełnią, dopóki sami nie spróbujemy, dopóki nie wyruszymy na historyczny Główny Szlak Wschodniobeskidzki.
